Położona na zachodzie Francji kraina, nad kanałem La Manche, w starożytności była domem Celtów. Plemiona celtyckie nie stanowiły jednak jednolitego organizmu społecznego, ich koegzystencja również nie zawsze była pokojowa. W I wieku p.n.e. tereny te opanowali Rzymianie, a po upadku cesarstwa przejęli je Frankowie.
Mimo że pierwszy najazd Wikingów na ziemie francuskie wydarzył się przed narodzinami angielskiego króla Alfreda Wielkiego (849–899), to jednak w pewnej mierze przyczynił się on do powstania królestwa Normandii. Batalie z najeżdżającymi jego ziemie plemionami – głównie duńskimi. prowadził niemal do swojej śmierci. Łupieskie wyprawy Wikingów częściej odbywały się na tereny łatwiejsze do zdobycia oraz położone nieco dalej. Sianie zamętu podobało się przybyszom na tyle, że decydowali się na zakładanie stałych przyczółków.
Państwo Franków miało pod dostatkiem własnych problemów. W 800 roku papież Leon III obwołał te ziemie „Imperium Karolińskim”. Karol Wielki (747–814) podczas swego panowania z pasją oddawał się wojowaniu, a szło mu to na tyle dobrze, że w okresie rozkwitu mocarstwo obejmowało powierzchnię ponad miliona km2. Niestety syn Karola, Ludwik Pobożny (778–840), nie wykazał przesadnych talentów, dlatego też sam tytuł cesarza nie wystarczył do utrzymania państwa w ryzach. Wśród hrabiów nasilały się nastroje rozłamowe, a na obrzeżach imperium wykwitały bunty i rebelie. Konflikty powodował też podział terytorium między synów. Kiedy Ludwik Pobożny spłodził syna – Karola II Łysego (823–877) – z kolejną żoną, można my było przyznać ziemię jedynie kosztem uszczuplenia dziedzictwa starszych potomków. Doprowadziło to do serii wojen domowych.
Po śmierci Ludwika Pobożnego państwo ostatecznie rozpadło się. W 843 roku zwaśnieni bracia – Lotar, Karol Łysy i Ludwik Niemiecki – traktatem w Verdun podzielili między siebie chwiejące się imperium. W wyniku tego rozbicia powstał między innymi fundament przyszłego państwa niemieckiego.
111 lat po obwieszczeniu światu powstania „Imperium Karolińskiego” wódz Wikingów Rolf (ok. 860–ok. 932) – w wyniku porozumienia z zachodniofrankijskim władcą Karolem III Prostakiem (879–929) – został pierwszym księciem Normandii. Od dłuższego czasu władza nie radziła sobie z cyklicznymi eskapadami Normanów, wieczystego spokoju nie dało się uzyskać nawet okupami, które tylko obnażyły bezradność następujących po sobie władców.
